Ślepa miłość - Forum

Wie że jest bo jest juz dawno mu o tym powiedziałam jestem bardzo szczera i nie ukrywam żadnych faktów w moim domu o wszystkim mówi się głośno i jasno,nie ma sekretów ani tajemnic. Ale co z tego że On wie jak do niego to nie dociera nadal jest jak było. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego że dziennie wymieniamy między sobą ok 3-4 zdania katastofa.

Może to jest powód jego depresji? Że wie,ze to tylko litość. Wtedy nie ma motywacji do leczenia. Jakby mial motywację, to by chciał się leczyć.

Nie nie on już miał depresje jak mu to powiedziałam dokładnie rok temu,a depresje ma od czasu wypadku w 2002 r. Przez pewnien czas było po leczeniu w szpitalu OK ale tak od 2006 roku jest beznadziejnie.Dodatkowo zdołował go RAK.

Artykuł na temat depresji - nie jest to takie łatwe - wiem coś o tym... http://zdrowie.onet.pl/1519129,2041,,,,gdy_depresja_dotyka_najblizyszych,psychologia.html

najgorsze, co może ktoś usłyszeć od bliskiej osoby, to właśnie to, że jest się z Nim z litości. To jednoznaczne słowa mówiące o braku jakiegokolwiek uczucia nawet przyjaźni, szacunku,przywiązania. Te słowa "palą mosty" niestety.

A co byś powiedziała gdyby Ci Twój mąż powiedział:"Jesteś dla mnie nikim i nic dla mnie nie znaczysz" ???? No co byś powiedziała -pytam sie ? Skoro ja nic nie znacze bo On sie załamał i wszyscy w koło są bee no to ja jemu tez odpowiedziałam że nie mam z niego zadnego pozytku jest bo jest na dwór nie wyrzucę ale żeby zapamietał że to tylko dlatego że jest chory a jestem litościwa i mam starego psa którego jest mi żal uśpić i czekam az sam zejdzie z tego swiata więc i On niech sobie wegetuje ja podawałam mu rękę nie raz i nie dwa razy ale ja nie mam nerwó ze stali i nie jestem nianią aby biegać przy nim na każde kiwniecie palcem.Jak juz pisałam zmieniałam pampersy jemu to tez potrafił mi się nie źle za to odpłacić.Nie spałam po nocach ja leżał cierpiący a On do mnie takie słowa powiedział więc ja jestem z nim z litości bo już nic nas nie łaczy -NIC Nie ma miłości,nie ma przyjaźni On nie wie co to znaczy te dwa słowa.Jest oziębły i oschły. Świat to jego 4 ściany nie wyciągniesz go z domu nawet na 1 minute wszystko jest złe i niedobre po za nim. Nie zrozumiesz tego nigdy bo Ciebie to nie dotyczy.

Wiesz ja chcę się zestarzeć z godnością

Marzeno rozumiem cię. Życie okrutnie cie doswiadczyło ale nie nie daj się! Nie przejmuj sie takim męzem. Niech sobie wegetuje jak chce z boku a ty pomyśl o sobie i korzystaj z życia pełnymi garściami dopóki sie da!

Marzeno, chciałabym i ja wyrazic swoją opinie; piszesz, że sama nie wiesz dlaczego z nim jesteś i nie potrafisz go ot tak zostawic, myślę, że jesteś po prostu dobrym człowiekiem i tyle;Twój mąż jest już chory, i mimo tych wszystkich złych emocji z Jego i Twojej strony opiekujesz się nim, to bardzo dobrze, nikogo w potrzebie nie mozna zstawic, nawet wroga tak uważam, ale Jego depresja nie może wykańczac Ciebie, choc jak widzę już to robi.To tak jak choroba alkoholowa najbardziej chyba uderza w rodzine alkoholika. Skoro Twój mąż odmawia pomocy medycznej Ty też, uważam powinnas ograniczyc swoją pomoc/opiekę tylko do poziomu takiej naprawdę niezastapionej(nie wiem w jakim stanie jest Twój maż teraz, ale wiem z przykłady we własnej rodzinie że ludzie lubią nadużywac opieki swoich bliskich) więc poki może wykonywac niektóre czynności sam, nawet z jakimś trudem, nich wymaga od siebie jak najwiecej! Nie lubie jak ludzie siebie na wzajem oceniają.. słowa takie czy inne..sami często siebie zaskakujemy w róznych sytuacjach, a emocje podczas choroby czy problemów często nami kierują i to te złe emocje, tak już jest, nie możemy sie oceniac ... Mój post generalnie ma na celu bys, (jak większosc tu osób wypowiadających sie),bardziej pomyślała o sobie, wiem nie jest to łatwe, ale musisz nabrac dystansu;problemy są i ciężko nas doświadczają (wiem cos o tym ) ale nie pozwól, by po skończeniu sie Twoich, żebyś Ty była cięzarem dla innych, bedąc zestresowana, przemeczoną i zgorzkniałą kobietą, nie umiem Ci inaczej poradzic czy podpowiedziec;miej jakiś swój azyl co kolwiek, zaczynij od czegoś małego co da ci jakąs przyjemnośc, po prostu; pomyśl naprawdę o sobie a póżniej daj siebie. pozdrawiam

Wiesz jak jest dokładnie tak że On wyczuł to że ja choćby nie wiem co pozwole mu zostać bo dobrze wiem ze nie ma się gdzie podziać.Chwała Bogu że nie ma problemu z akloholem ufff przynajmniej to mnie nie dotyczy.

Marzenko Twoja opisana tutaj historia jest przykładem , ze w eter idą tylko częściowe informacje czy fakty z życia natomiast Ty jedna wiesz, co dzieje sie za twoimi drzwiami. Stąd może jesteś czasem urazona opiniami ale nie taki jest mój przynajmniej zamysł. Z tego co piszesz, jakby na to nie patrzeć pozrywały się między Tobą a mężem wszystkie więzi. Myslę,że przyczyny tkwią nie tylko w depresji męża ale gdzieś wzceśniej . Być moze to właśnie różnica pokoleń, oczekiwań, priorytetów a może i temperamentów? A moze i za duzo już gorzkich słów z obydwu stron? Nie jestem zwolenniczką dawania rad typu "nie pzrejmuj się swoim mężem" czy "zostaw go niech wegetuje", bo tak naprawdę nikt z nas nie zna twojego problemu od podszewki. Dobrze jest się wygadać nawet na takim forum i mimo wszystko poznać zdanie innych, choćby kłóciło się ono z twoim zdaniem.Jestes tak naprawdę młodą osobą więć moze choć Ty zdecyduj się na jakąś fachową pomoc i poradę. Mimo, ze wydajesz się być silną kobietą to jak każdy potzrebne Ci wsparcie i słowa "ku pokrzepieniu".

Absolutnie rzadna z opinii mnie nie uraziła gdybym była obrażalska nie pisałabym takich tematów na forum wiedząc ze bedą rózne opinie . To co ja napisałam jest faktem dokonanym,nic nie ma w tym odrobiny fantazji i zdaję sobie sprawę że ci co nie byli w takim związku nie rozumieją tego . Na całe szczęście jestem osobą pogodną i nie przejmuje się tym co się dzieje bo dzis byłabym siwą 37-latką ( wolę jednak byc blondynką :D) Dzis jest dzień w którym mój mąż nie odezwał się do mnie nawet 1 raz,cały dzień śpi pod kocem jedynie wstaje do toalety. Nie mam na to wpływu niech będzie jak jest ja juz chyba się do tego przyzwyczaiłam.Mam tylu znajomych z którymi zawsze sobie porozmawiam że jednoznacznie stwierdziłam że nie potrzebuję rozmowy z właśnym mężem. Pozdrawiam i życzę wszystkim zanim wybora sobie drugą połówkę nie byli tak slepi jak ja,czasem teraz żałuje,ale na żale jest już za późno.

Nie wymagaj od siebie zbyt dużo.

Marzeno wszystko zależy od tego jaki jest twój mąż. U nas też jest duża różnica wieku (10 lat) ale on bardzo o mnie bardzo dba i często wszyscy podziwiają, że jesteśmy takim szczęśliwym i dobranym małżeństwem. Jednak pamiętaj ,że choroba nie wybiera i on ma prawo być sfrustrowany swoją sytuacją. Najważniejsze to chceć się porozumieć i z obu stron pójść na ustępstwa. Pozdrawiam i powodzenia.

ciekawe jak to co napisałaś rok temu powyżej (przeczytałam cały wątek) ma się do artykułu "Róża i pięść"? http://familie.pl/profil/marcin1984/articles.php?id=435 myślałam że rok temu się z mężem rozwiodłaś? a przez 5 lat wcześniej byliscie w separacji?... a wychodzi na to że nie do końca nie ładnie tak robić sobie kpiny z ludzi... i żerować na uczuciach!

Bajeczka.

Bywają związki jak mój gdy partner-mąż jest starszy o kilkanaście lat.

Początek wyglada super nie widać aż takiej różnicy ale z biegiem lat ta róznica jednak jest coraz bardziej widoczna i uciążliwa.

W moim przypadku jest to 15 lat.Miałam 18 a on 33 byłam ślepa ? Czy zakochana ?

Po prostu nie zdawałam sobie sprawy z tego co bedzie właśnie teraz.

Ja nadal pełna werwy a On starszy,leciwy Pan z siwym wąsem i zeszroniałą głową.

Czasem myślę Panie Boże gdzie ja miałam oczy ale teraz po 19 latch małżeństwa nie pozostało mi nic jak tkwić w związku tzw.desperackim.

 

Mi też jest cięzko wytrzymac ale nie potrafię tego przerwać ot tak .Sama nie rozumie siebie- dlaczego ???? W końcu nic nie otrzymuje w zamian. Moze tak jest że nie traktuję jego już jak męża a kolejne dziecko hehe a kazda matka kocha swoje dzieci,przynajmniej ja tak.

(XII 2008)

Przez dwadzieścia lat żyłam nadzieją, że Józef jednak się zmieni i że nasze życie będzie normalne.

 W końcu nie wytrzymałam i postanowiłam, że od niego odejdę. Przez pięć lat żyliśmy w separacji, a od roku jesteśmy rozwiedzieni. (XI 2009)

....................

 

Miłość minęła zostało przyzwyczajenie ale nudny jest związek z facetem który o 19:00 chodzi spać i unika życia towarzyskiego bunkrując się całkowicie w czterech ścianach.

Eh zaszalałoby się ale niestety obowiązki nie pozwalają :( szkoda że teraz jest już za późno na myślenie.

jak mąż nie daje rady to powinnaś znaleźć sobie kogoś!

 

hmm zapewne tak,tylko co z nim zrobię ? Jak bym miała stworzyć nowy związek to gdzie On się podzieje ? Niby sprawa łatwa do rozwiązania lecz jednak nie jest to takie proste a znaleśc teraz w tych czasach kogoś innego tez nie jest łatwe. Miłość -przelotna ? Być może ale czy to dobre nie lepiej mieć kogoś na stałe ?

Gdybym miała męża wyrzucić i zmienic na lepszy model już dawno bym to zrobiła lecz nadal jesteśmy w związku jak pisałam 19 lat to coś znaczy. (XII 2008)

Mój związek z Tomkiem trwa praktycznie od początku mojego pierwszego małżeństwa. Pomiędzy nami zaiskrzyło już w dniu mojego ślubu i tak już nam zostało. To Tomka od samego początku kochałam. (XI 2009)

 

.................

 

To ojciec moich dzieci,nie jesteśmy sami bo jest rodzina a dzieci ojca kochaja takim jaki jest. (XII 2008)

Moje dzieci są już prawie wszystkie dorosłe 22,19,18,13 lat studiuja i ucza sie a jakie miały dzieciństwo ?-nie chcesz wiedzieć zapewniam bo skoro mąż mnie bił to ich nie oszczedzał nigdy nie dostał klapsa tylko najmłodszy syn i tak jest do tej pory pozostałe dzieci ...bez komentarza była sprawa o znęcanie się nad rodzina wiec nie było tak ze nic nie robiłam aby poprawic sytuacje. (XII 2009)

 

.......................

Zgadzam się (…) ze te 19 lat coś znaczy a znaczy wiele ale czasem jak sobie pomyślę że teraz właśnie w tym czasie mogłaby mieć obok siebie kogoś kto by mnie przytulił lub zabrał na zakupy to we mnie az się ściska że tak nie jest.Sama muszę sobie radzić dzwigać toboły z zakupami bo mój mąż nie ma sił aby je unieść,to ja juz zmieniałam jemu pampersy i pomagam w ubraniu sie czy w pracach które on powinien wykonywać.Jak sa dzieci-synowie oni mi pomogą ale jak dzieci są w szkole cały ten padół spoczywa na mnie.

 

Wiesz jak jest dokładnie tak że On wyczuł to że ja choćby nie wiem co pozwole mu zostać bo dobrze wiem ze nie ma się gdzie podziać.Chwała Bogu że nie ma problemu z akloholem ufff przynajmniej to mnie nie dotyczy.

(XII 2008)

 

W wieku osiemnastu lat wyszłam za mężczyznę starszego ode mnie o piętnaście lat. Znaliśmy się zaledwie kilka miesięcy. Myślałam, że ślub pozwoli mi uwolnić się z piekła, jakim jest życie z moim ojcem. Można powiedzieć, że spadłam z deszczu pod rynnę. Nie dość, że mąż też mnie bił, to w dodatku okazał się alkoholikiem. Już dzień naszego ślubu pokazał mi, że wyprowadzenie się od ojca wcale nie oznacza końca przemocy. Pierwszy raz dostałam od niego po mordzie w dniu naszego ślubu.

 

Nie chce mi sie już tego wspominać bo aż serce boli , a mąż był nie lepszy bił co miał pod ręka....

Moje dzieci są już prawie wszystkie dorosłe 22,19,18,13 lat studiuja i ucza sie a jakie miały dzieciństwo ?-nie chcesz wiedzieć zapewniam bo skoro mąż mnie bił to ich nie oszczedzał nigdy nie dostał klapsa tylko najmłodszy syn i tak jest do tej pory pozostałe dzieci ...bez komentarza była sprawa o znęcanie się nad rodzina wiec nie było tak ze nic nie robiłam aby poprawic sytuacje. (XI 2009)

 

komentować zachowania Marzeny nie będę. byłoby to bardzooooooooo niecenzuralne.