9 surowych zasad po rozstaniu - Forum

Punkt 8 jest nie do przyjęcia najgorsza rzecz jaka może kogoś spotkać....załatwiać przez pośredników,często ten pośrednik może namieszać.Jeżeli para się rozstaje a ma wspólnych znajomych to nie powinni mieszać w swoje sprawy znajomych.

Jakoś nie miałam problemu z rozstaniami a było ich tylko dwa...a może aż tylko  dlatego, że nie byłam za bardzo zaangażowana, traktowałam ich chyba raczej jak kogoś z kim mogę spędzać fajnie czas i potem nie miałam też żadnych problemów by spotykać się z nimi w różnym towarzystwie czy na ulicy. Z jednym z nich i jego żoną nawet spotykaliśmy się dosyć często bo mieszkaliśmy blisko siebie, my na parterze a oni nad nami na I piętrze. Za drugiego z kolei wyszła za mąż moja koleżanka ale ich małżeństwo niestety nie przetrwało długo - rozstali się.

Z uczuciami czekałam na swojego jedynego i doczekałam się

w moim przypadku pomogło przestrzeganie punktów 1, 2 , 3 , 6 i 9 . Z biegiem czasu zrozumiałam , że nie był to człowiek dla mnie , dzisiaj nie żałuję tego , że się rozstaliśmy ...

Tak najlepiej zaszyć sie w 4 ścianach i umrzeć z rozpaczy!!!!! 

Dlaczego on ma spotykać się ze wspólnymi znajomymi, chodzic do znanych miejsc itp?

Rozstanie, rozstaniem a żyć trzeba dalej.

Trudne do wcielenia w życie zasady, tym bardziej jeśli do zamknięcia pozostają jakieś sprawy.
A co jak jest dziecko? Kobieta bez wyroku sądu i wyraźnego zagrożenia nie ma chyba prawa zabraniać ojcu widywać się z dzieckiem, a jeśli jest małe to powinna raczej być przy tym, tak mi się wydaje. Spotkania z ojcem dziecka stają się nieuniknione, zwłaszcza gdy trzeba omawiać sprawy związane z wychowywaniem i potrzebami dziecka.

Rozstanie nie musi oznaczacz skreślenia danej osoby z życia, myśli itp. Można się rozstać, ale pozostać - może nie przyjaciółmi, ale znajomymi...

Dokładnie te wszsystkie zasady są nie do realizacji gdy jest dziecko. Siłą rzeczy musimy widywać tąd drugą osobę, rozmawiać z nią i nie pozbędziemy się wspóolnych znajomych czy rodziny. Te zasady może działają dla jednych dobrze ale chyba po jakimś czasie lepiej stanąć w twarzą w twarz i nie chować się ani zastraszać samego siebie. 

Nie wierzę w takie zdrowe relacje między dwojgiem ludzi którzy się rozstali. Jasne że czasem ludzie zostają przyjaciółmi ale jest to zamydlanie oczu zwłaszcza jeżeli czuło się coś do tej osoby bo emocje wychodzą a wspólne spędzanie czasu już jako przyjaciele jest niemożliwe. ,,Ta przyjazn,, może zadziałać jedynie podczas ,,dzień dobry,, mijając się w sklepie lub na krótkiej ogólnikowej rozmowie.

Można zostać i przyjaciółmi:))) szczególnie wtedy, gdy KAŻDY z partnerów ułożył sobie życie z kimś innym:)

Bo u nas niestety ludzie są zbyt zawistni i noszą długo w sercu urazę. Podobnie jest z rozwodami, choć w tym przypadku jest już większa kultura niż kilkanaście lat temu.

Mam znajomego prawnika, który "specjalizuje się" w sprawach rozwodowych i twierdzi, że teraz sporo osób dorosło już do rozstania i nawet po rozwodzie zostają w bliskich stosunkach. A jeszcze 20 lat temu rozstawali się z wielkich hukiem i warczeli na siebie, jak tylko się przez przypadek spotykali.

I jeszcze jedno. Kilka z tych punktów świadczy o niedojrzałości osoby, która je wymyśliła. Załatwienie spraw przez pośredników, lub zakaz rozmowy... to są dziecinne rozwiązania.

Osoba dorosła sama załatwia swoje sprawy i rozmawia, bo tylko w ten sposób może wszystko wytłumaczyć, przedstawić swój pogląd i zachowywać się odpowiedzialnie. A obrażanie się i nie odzywanie się jest po prostu głupie :)

Można więc powiedzieć że robimy się bardziej cywilizowani a raczej idziemy z modą na rozwody.Dzisiaj rozstania są tak naturalne i oczywiste że czasem ludzie niechcą już niczego ratować i idą w łatwizne. Partnerzy zmieniani są jak rękawiczki i ludzie się do siebie nie przywiązują. Mam na myśli młodych ludzi którzy wzorują się na życiu sławnych ludzi. 

Ludzie też znakomicie przyjmują nową kulturę w której żyją. Podążają za dziwnymi wzorcami nie przyjętymi w Polsce. W Angli ludzie są bardziej wyzwoleni także i polacy. Często kolejnego partnera traktują jak kolejny drink w pubie- bez emocji a z potrzeby. Kiedy czasem słyszę Polki- kobiety w wieku średnim które nazywają swojego partnera ,,nowym chłopakiem,, aż mnie mdli. 

W swojej odpowiedzi odbiegłaś od tematu. Ja tylko piszę, że jeśli dwoje ludzi się rozstaje (bez względu na to czy jest to małżeństwo czy nie) to powinni być na tyle dojrzali, aby nadal się do siebie odzywać, nie załatwiać spraw które ich dotyczą przez pośredników. Sorry ale dla mnie twierdzenie, że nie pójdę do jedynego w mieście teatru, czy ulubionej knajpki tylko dlatego, że mogę tam spotkać "byłego" świadczy o niedojrzałości takiej osoby. 

Rozstanie może przytrafić się naprawdę każdemu - i nie mówimy tutaj o zmienianiu partnerów co trzy miesiące - jak sugeruje Twoja odpowiedź.

Odbiegłam od wątku faktycznie. 

Nie ma nic gorszego niż dwoje ludzi po rozstaniu którzy udają że się nie znają ale i tak bywa.

Te zasady są dobre, moim zdaniem, gdy obie osoby bardzo mocno przeżywają rozstanie. Lub jedna z nich.

Jednak są też szalenie trudne do zrealizowania.

W większości przypadków bowiem nasi partnerzy pochodzą z grona znajomych, co wyklucza brak kontaktów na codzień.

Wiem, że bywa.

Ale ja sobie nie wyobrażam, że przechodzę na drugą stronę ulicy, aby nie spotkać się z kimś z kim przez jaki czas byłam.

Bycie przez jakiś czas z drugą osobą zoobowiązuje. Nieważne dlaczego się rozstaliśmy ale wciąż się znamy. Unikanie jej to jakby strach przed wstydem. Tylko czemu się wstydzimy i czego?