Nasze pozytywne wspomnienia z dzieciństwa KONKURS - Forum

http://swiatpozytywek.pl/kule-wodne/279-Kula-wodna-z-automatycznym-sniegiem-balerina--43610.html

"Magia szklanych kulek"

Ileż to razy na kredensie w babcinym salonie potrzasałam nią żeby ukryty w środku mały krajobraz pokrył się wirującym śniegiem. Dla małej dziewczynki była to odwieczna zagadka: jak ten świat znalazł sie w środku? Kto go tam zamknął. Czy to czary? Moja wyobraźnia podsuwała mi wiele odpowiedzi. Babcia Cecylia kochała piękne bibeloty. Jej małe mieszkanie w przedwojennej kamienicy skrywało wiele niebanlnych przedmiotów. Dźwięk pozytywek jeszcze dziś budzi we mnie nostalgiczne wspomnienia beztroskiego dzieciństwa.

Każdy z nas miał w życiu takie momenty, do których chce lub nie chce wracać.Wracając do mojego dzieciństwa, przypominam sobie melodie, które najmilej mi się kojarzą. Przypominam  sobie moje  pierwsze spotkanie z pozytywką Jak tylko otwierało się wieko to ukazywała mi się maleńka, porcelanowa balerina. Obracała się wokół własnej osi przy cudownych dźwiękach pozytywki.Jeszcze teraz jak czasem jadę do mojej babci to pokazuję ją moim dzieciaczką i aż się płakać nieraz chce bo tęskni się czasem za tym dzieciństwem.Obecnie pozytywki nie są już tak powszechne. Wirujące nad łóżeczkiem dziecka karuzele bawią zaledwie przez chwilę. Nie mają w sobie tej magii i tajemnicy.

Ja osobiście niestety nie mam wspomnień związanych z pozytywkami czy ich melodiami. Moja mama nigdy nie przywiązywala uwagi do takich rzeczy. Włączała bajkę czy zabrala na plac zabaw, ale nigdy nie podarowała ,mi nic co moglabym przekazać synkowi. Ja osobiscie wybrałam http://swiatpozytywek.pl/pojazdy/77-Straz-pozarna-z-misiami-z-pozytywka--4046729142092.html i chcialabym mojemu Skarbowi podarować ją. Może on za parenaście lat powie swoim dziecią,ze ma coś co będzie mu zawsze przypominać o naszych wspólnie spędzonych chwilach przy melodi "It's a small world'' a może nawet będzie je przekazywać dalszym pokoleniom.

Mój Tato to był człowiek o niezwykle pogodnym usposobieniu, kochał ludzi, zawsze się uśmiechał. Uczył mnie, że zawsze trzeba szukać dobrych stron życia :). Mówił o mnie, że jestem Jego oczkiem w głowie, wszędzie mnie ze sobą zabierał, na grzyby, na działkę. Zawsze miał dla mnie czas. Pamiętam, że kiedyś, gdy chorowałam był ze mną w przychodni na zastrzyku, a gdy wracaliśmy (choć wiedział, że mu się oberwie od mamy ;) ) kupił mi w kiosku dużego pluszowego misia. Miś był brązowy w drobną kratkę ze smutnymi koralikowymi oczami pełnymi miłości - dokładnie taki, o jakim mała dziewczynka może marzyć :). Gdy Go zabrakło ten Miś zawsze mi o Nim przypominał i przywoływał te wszystkie ciepłe wspomnienia, no i miałam się do kogo przytulić i w czyje ramię pochlipać…
Dzięki temu misiowi, po dziś dzień uważam, że w przedmiotach danych z serca zaklęta jest moc… Moc pocieszania, moc wspomnień, moc nadziei- silniejsza nawet niźli zdjęcia czy nagrania, bo to, co w sercu przetrwa na zawsze :).
Chciałabym dać mojej córeczce coś, co w niej wzbudzi takie emocje jak kiedyś we mnie ten Miś :). Coś, co Jej będzie zawsze przypominało o mojej miłości, a może coś, co kiedyś zechce przekazać swojemu dziecku? Taka pozytywka byłaby do tego idealna :).
Byłybyśmy wdzięczne za podarowanie nam odrobiny tej pozytywnej, zaczarowanej mocy. Niech gra w naszych uszach i w naszych sercach :)
Pozdrawiamy ciepło :)

Mama Renata i Nikolcia :)



http://swiatpozytywek.pl/karuzele/64-karuzela-z-konikami-i-misiami-z-polystonu--4046729250568.html 

Już jako mała dziewczynka uwielbiałam pozytywki, kręcące się baletnice i karuzele z magiczną muzyką. Zawsze były one moim niespełnionym marzeniem bo w sklepach nie było nic a jak już było to przestłam być dzieckiem. Widywałam je w filmach i marzyłam ...aż dorosłam. Długo szukałam dla mojej córki pozytywki co było dla mnie aż dziwne że sklepy pełne wszelakich zabawek i gadżetów a pozytywki nie uświadczysz. Kilka dni temu dostałam e-mail z informacją o stronie http://swiatpozytywek.pl/ i moje marzenia odżyły na nowo :-) Znalazłam szkatułki z baletnicami i wyborem muzyki i schowakami na pierścioni no szał ciał :-). Niestety nie jestem już dzieckiem ale mam córki które może czasem pozwolą mi pobawic się, zakręcić kluczykiem posłuchać, popatrzeć no bo w końcu tatuś "ma" już kolejkę to mamusia może też coś mieć ;-) tak troszkę dla siebie.

http://swiatpozytywek.pl/szkatulki/308-Pudelko-na-bizuterie-z-4-szufladami-balerina--22129.html

Pozytywki są piękne. Każda jedna ma w sobie magię. Uwielbiam je podziwiać. Jednak ta: http://swiatpozytywek.pl/mr-christmas/120-cyrk-world-s-fair-collection--79881.html

jest dla mnie szczególnie wyjątkowa, bo przywołuje pewne wspomnienie z mojego dzieciństwa.

Było to kilkanaście lat temu. Chodziłam wtedy do zerówki. W moim mieście miało miejsce niezwykłe wydarzenie. Przyjechał cyrk ,,Korona''!

Rodzice postanowili zabrać mnie na występ. Cały dzień chodziłam podekscytowana, to było pierwsze takie wydarzenie w moim życiu. Kiedy dotarliśmy na miejsce, pamiętam kram z popcornem i watą cukrową. Kiedy pan bileter nas wpuścił, zajęliśmy miejsca. Namiot był ogromny.

Kiedy występ się zaczął, siedziałam w ogromnym skupieniu. Nagle na scenę zaczęli wychodzić akrobaci, pięknie ubrane panie, małe pieski. To wszystko działo się przy akompaniamencie muzyki i sztucznego dymu. Czas zatarł z mojego umysłu szczególy, ale nadal przed oczami widzę damę spacerującą po linie (potrafiła się nawet na niej położyć!) małe, tańczące pieski w kolorowych wdziankach, niedużego słonia i dzikie koty w klatce.

Pamiętam zabawnego żonglera, niesamowite popisy akrobatów. Co jakiś czas rozlegały się gromkie brawa. To wydarzenie naprawdę miało w sobie magię, którą tak ciężko teraz znaleźć w szarych dniach. Z uśmiechem wspominam swoją pierwszą wizytę w cyrku. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Z racji tego, że jestem sentymentalną osóbką, mam zachowany cyrkowy bilet, który po zeskanowaniu załączam: (zżółkł już niestety)

Poza wspaniałymi wspomnieniami, to moja druga, drogocenna pamiątka.

Cyrk często do tej pory był dla mnie inspiracją, np. w rysunku. Przedstawienia cyrkowe są pewnym rodzajem sztuki. Bo czyż nie lada wyzwaniem jest rozbawienie publiczności i wywołanie uśmiechu na buzi dziecka?

Jestem wdzięczna rodzicom, że przyczynili się do tego cudownego doświadczenia. Jest to jedno z najbardziej niesamowitych i pozytywnych wspomnień z dzieciństwa.

http://swiatpozytywek.pl/lalki/52-Balerina-ze-skrzydlami-z-pozytywka-Walc-kwiatow-27011.html

Wybrałam pozytywkę pięknej baleriny ze skrzydełkami ponieważ przywodzi mi na myśl pewien prezent, który dostałam od babci na gwiazdkę.
Jako dziecko nie wierzyłam w św. Mikołaja, rodzicom nie udało się mnie nabierać na opowieści o nocnej wizycie Mikołaja i zostawianiu prezentów pod choinką. Zrezygnowani pytali wprost jaki podarunek chciałabym dostać w tym roku.Pamiętam jak mając 9 lat marzyłam o domku lalki Barbie. Rodziców niestety nie stac było na tak drogi wydatek. W pewien wigilijny wieczór znalazłam pod choinką prezent dla siebie...jakieś zabawki i piżamę. Gdy już wszyscy dostali swoje prezenty babcia przyniosła jeszcze jedno ślicznie zapakowane zawiniątko. Było dla mnie. Moim oczom ukazała się porcelanowana lala. Miała długie brązowe włosy, zieloną sukienkę i okulary, a w ręku trzymała książkę. Była przepiękna.Przytuliłam babcie a ona powiedziała- może to i nie jest Barbie ale przynajmniej jest wzorem inteligentnej, mądrej dziewczyny i chciałabym żebyś Kasiu wyrosła na taką oczytaną, bystrą i delikatną dziewczynę. Zuzia bo tak ją nazwałam stoi do dzisiaj dumnie w moim pokoju. Babcia już niestety nie żyje a Zuzia przypomina mi najcudnowniejsze chwile z dzieciństwa.

http://swiatpozytywek.pl/szkatulki/48-pudelko-na-bizuterie-serce--22135.html


Ta pozytywka jest najbardziej bliska memu sercu,ponieważ przypomina mi najsłodsze lata mojego dzieciństwa. Taką pozytywkę( szkatułkę)  miała moja babcia , tzn nadal ją ma. Będąc dzieckiem zakradałyśmy sie z siostrą do pokoju i ją otwierałyśmy a ta pięknie grała a my tańczyłyśmy. Babcia będąc w drugim pokoju udawała ze jej nie słyszy :) Teraz mając już sporo więcej lat nadal uwielbiam jej słuchać ale teraz już babcia nie udaje ze nie wie co my tam w pokoju robimy , śmieje się tylko że skoro przetrwała dziecięce zabawy to już nic jej nie zagrozi.

Jako mała dziewczynka uwielbiałam historię o pięknej miłości, o sile tkwiącej w ludziach. Żyli oni w pięknych, małych miasteczkach gdzie działy się prawdziwe cuda. Każda piękna historia kończyła się w szklanej kuli, w której padał śnieg. Dlatego też moją uwagę od razu przykuła kula http://swiatpozytywek.pl/kule-wodne/129-kula-wodna-z-brokatem-rothenburg--4046729175069.html

Co prawda nie pada w niej śnieg, ale brokat. Nie ma to jednak znaczenia. Ważne jest małe miasteczko zaklęte w środku. Któż z nas niechciałby żyć w zaczarowanym świecie, gdzie spełniają się marzenia? Tam, gdzie spełnia się prawdziwa miłość, a wszystkim rządzi magiczna siła pchająca ludzi ku dobru?

To właśnie z takim pięknem kojarzy mi się ta pozytywka - z pięknem, spokojem i magią tkwiącą w ludzkim sercu. Piękno pozytywki jak piękno zabawki...

http://swiatpozytywek.pl/mr-christmas/334-niedzwiedz-polarny-przy-pianinie-14571.html

Przypomina mi mojego stryja, który miał wyjątkowo artystyczną duszę, zupełnie nie pasującą do tamtych czasów, gdzie zdolność praktycznego myślenia i "załatwiania" wszystkiego były ważniejsze od romantycznego ducha. Stryj Klemens wygrywał na pianinie piękne utwory, śpiewał, grał także ku utrapieniu jego żony cioci Władzi na akordeonie a także harmonijce ustnej. Oczywiście nie grał na wszystkim na raz, ale ciocia Władzia i tak wolałabym żeby stryj Klemens zabił świniaka i skopał działkę niż wygrywał przez cały dzień muzykę.

Stryj Klemens udzielał również prywatnych lekcji gry na pianinie, kochał zajęcia z młodymi, pełnymi zapału ludźmi. W domu cioci i wujka zawsze słychać było dźwięki, stryjek traktowany przez resztę rodziny jako mało zapobiegliwy, nierasobliwy ciapek przy pianinie zamieniał się w maestra.

Teraz brak mi wizyt u stryja Klemensa, tych niepowtarzalnych dźwięków pianina i tego, że stryj Klemens potrafił zagrać każdą melodię jaką mu się zanuciło, nawet jak się zafałszowało :)

Muszę powiedzieć, że konkurs ten wywołał u mnie w głowie swego rodzaju podróz sentymentalną. Cały dzień bujałam w obłokach, przypominając sobie naprawdę różne wydarzenia z mojego dzieciństwa. Często śmiałam się sama do siebie a nawet wybrałam sie do swojego rodzinnego domu, by popatrzeć na zdjęcia sprzed lat! 

Więc co by Wam tu opowiedzieć? Chyba zdecyduję sie na historie z wczesnego dzieciństwa, gdy wraz z rodzicami i młodszym bratem jeździliśmy na działkę (pracowniczy ogródek działkowy). Miałam wtedy od zera do około 6 lat, bo później rodzice działkę sprzedali...

Czego ja tam nie robiłam?!? Ręka do góry, kto woził koty w wóżku? Ja podnoszę aż dwie a gdybym potrafiła jednocześnie podnieść jeszcze nogi, też bym to uczyniła. Koty na działce miały ze mną ciężkie życie... Ciągle je łapałam - dobrze, że było ich dużo, to jak nie jednego, to drugiego udało mi sie schwytać. Wyglądało to mniej więcej tak - zaczajenie się...i atak...bieg na złamanie karku i chwyt! Uff... udało się - mam go! To teraz trzeba włożyć kota do wózka, bo przecież to oczywiste, że koty jeżdzą w wózkach! ...zdjęcie nie jest najlepszej jakości, ale w tle można dojrzeć ów wózek :)

Przy dobrych wiatrach, udało mi się przewieźć kota na odległość 3 metrów a później kot... hop, wyskakiwał z wózka i zabawa zaczynała się od nowa. Przy kolejnym moim "wózkowym niepowodzeniu" zawsze dało sie słyszeć płaczliwy głos:

- Maaaaamo! Kicia uciekła mi z wózka. Powiedz, żeby nie uciekała. Ja chcę wozić kicię...

Gdy i mama była bezradna przerzucałam się na zabawy ze ślimakami :) Tych, z niewiadomych dla mnie przyczyn, na działkach było od groma i jeszcze trochę. Uwielbiałam je, z tymże obawiam się, że była to miłość nieodwzajemniona... chlip, chlip... Spośród uzbieranych przeze mnie ślimaków, wybierałam 4-5 i urządzałam im wyścigi!  Ustawiałam je na początku ścieżki prowadzącej do altany, wyznaczałam metę, wołałam: "gotowi, do startu, start" i... oj, tu bywało różnie, najczęściej nie tak jak chciałam... Ślimaki najczęściej się mnie nie słuchały - potrafiły tkwić w miejscu, schować się do muszli, dezerterować na piach, skręcać w prawo, w lewo zamiast iść prosto... klęska, katastrofa, kataklizm!!! Tłumaczyłam im na wszystkie sposoby, to znów się złościłam a one - patrzyły się na mnie, jakby nie wiedziały, o co mi chodzi. Na szczęście, dla równowagi, bywały sytuacje, gdy ślimak dotarł do mety - oj, jaka była wtedy moja radość. Ba! Nawet nagroda była w postaci "spa" na płatku róży

Wiem, wiem rozgadałam się, ale pozwólcie, że jeszcze opowiem tylko tą jedną historię??? To musiała być jesień, bo i temperatura i stan przyrody na to wskazywały. Tata z jakichś powodów musiał pojechać na działkę i zabrał mnie ze sobą. Niedaleko działki był sklep...

- Tata, kup mi loda - proszę

- Jest zimno...(bla, bla, bla) - marudzi według mnie tata

- Ale tata, kup mi loda...

Chyba dla świętego spokoju w końcu mi go kupił, ba(!) nawet kupił po lodzie dla wszystkich pozostałych członków rodziny. To, że ja nie pomyślałam, jak je przechowamy i przeniesiemy do domu (bo lody kupiliśmy idąc na działkę), to chyba nie dziwi, ale że mój tata o tym nie pomyślał, to już insza inszość... Dochodzimy na działkę i co jeszcze dziwniejsze, to mnie tknęło:

-Tata, a gdzie przechowamy lody, żeby się nie rozpuściły? (lodówki na działce nie było)

Wtedy do mojego ojca dotarło...ale trzeba przyznać, że próbował wyjść z twarzą z sytuacji i stwierdził, żeby je wstawić do miski z zimną wodą. To, jaki efekt zastałam po godzinie przechowywania lodów w misce z zimną wodą - bezcenne! A śmiech bierze mnie za każdym razem, gdy sobie tą sytuację przypomnę

A jaka pozytywka mi to wszystko przypomina? Oczywiście kula śnieżna z kotami :) Koty kocham po dziś dzień...

Już samo wejście na stronę http://swiatpozytywek.pl wywołało we mnie dużo emocji. Przyznam się, że spędziłam na tej stronie ponad godzinę w euforii, oglądając te wszystkie grające cuda. Ciężko jest wybrać tą jedyną. Przywołały we mnie wiele pięknych wspomnień z dzieciństwa... Zwłaszcza przypominają mi grającą szkatułkę na biżuterię mojej mamy. Jest w kształcie karuzeli a melodia którą wygrywa to "Dla Elizy". Ja, jako dziecko byłam w nią zawsze wpatrzona. Pamiętam chwile, gdy ukratkiem przed wszystkimi bawiłam się nią i porcelanowymi lalkami, które stały obok - oczywiście dotykanie ich było dla mnie zakazane ale ja mimo zakazów, nakręcałam pozytywkę i wtedy lalki ożywały! Wirowały w rytm muzyki...
Co prawda lalki są u mnie do dziś - miałam zaszczyt przejąć je od swojej rodzicielki (choć nie są pozytywkami, bardzo przypominają te grające ze świata pozytywek) ale brakuje przy nich grającej pozytywki...bez karuzeli są jakieś niewyraźne, jakby smutne... :(
Uważam, że każda kobieta powinna posiadać taki, swój, własny skarb w postaci przygrywającego bibelotu. Dlatego ja z tęsknoty wybieram karuzelę, która przygrywałaby moim porcelanowym lalkom i pozwoliła im jeszcze raz porwać się w wir tańca... Mam nadzieję, że kiedyś moja córka przejmie ode mnie porcelanowe panie i także podaruje im przygrywającą karuzelę - kto wie, może utworzy się nowa rodzinna tradycja, której moja mama dała zalążek :)
http://swiatpozytywek.pl/karuzele/256-Karuzela-perlowa-z-krysztalami-w-ksztalcie-serca--14238.html

Do Świata Pozytywek wstąpiłam i w dzieciństwa
 świat wkroczyłam. Pozytywek magicznych jest tam mnóstwo
lecz tylko jedna utkwiła mi w pamięci,

Prawda,że piękna?Taka cudowna i dziewczęca. Moja mamusia
mnie podobną obdarowała gdy byłam mała i odrazu się
w niej zakochałam. Moja biżuteria w niej się skrywała
i magicznej mocy nabierała,wyjmując z niej
moje skarby zawsze czułam się jak księżniczka.
Moja szkatułka piękną pozytywkę miała a Ja
w tą piękną melodię się wsłuchiwałam,tańcząc
i nucąc sobie melodię wspaniałą dla mnie bardzo
oryginalną. Świat pozytywek o moim dzieciństwie
mi przypomniał ,ja uwielbiam te wspomnienia
to jest chwila magiczna. Dzięki tej pozytywce
byłam księżniczką malutką,która malutki
stopkami w rytm muzyki skakała jak księzniczka mała.

Gdy już Ja zostanę mamusią to na pewno świat pozytywek
odwiedzę i dla swojej córci wybiorę pozytywkę magiczną ona zmieni moją córeczkę  w księzniczkę malutką
która dzięki magicznej pozytywce będzie wspominała cudowne chwile dzieciństwa tak jak mi.


 Świat Pozytywek jest dla mnie magicznym światem dzieciństwa.

Cudne te pozytywki. Zawsze marzyłam w dzieciństwie o takiej szkatułce z baletnicą, która często pokazywana była w amerykańskich filmach. Niestety nigdy takiej nie miałam a teraz ciągle są jakieś ważniesze rzeczy do kupienia a mąż nigdy nie wpadł na pomysł by mi taką sprezentować. Teraz jako mama marzę aby takie cudeńka podarować moim córeczkom bo to taki mały skarb dla księżniczki. Może kiedyś uda mi się zrealizować to marzenie.

http://swiatpozytywek.pl/misie/94-maszyna-do-szycia-z-misiami-z-pozytywka--4046729141699.html


Pozytywka z maszyną do szycia przenosi mnie  w świat dzieciństwa! Mieszkaliśmy wtedy po sąsiedzku z moimi dziadkami i często ich odwiedzałam jako około 4-5-letni Szkrab. Babcia na podobnej właśnie, starej maszynie, szyła dla mnie faruszki, spódniczki i inne śliczności bo była zdolną krawcową-samoukiem ;-) Ja dopiero niedawno nauczyłam się szyć i dostałam pierwszą w życiu maszynę, więc świeżo odżyły te wspomnienia :-) A mój śp. Dziadek trzymał mnie na kolanach i śpiewał mi przeróżne piękne przedwojenne piosenki... których wtedy nie doceniałam, a dziś wracam do nich z rozrzewnieniem!  

Nakręcane pozytywki  to zapomniane przez nas prezenty. A przecież są takie piękne i jakże szybko  potrafią  przywołać magię dawnych lat….Dzięki nim odległe dzieciństwo staje się nam bardzo bliskie, a nasze  wspomnienia czyste  jak łza. Dlaczego tak szybko zapomnieliśmy o pozytywkach? Odpowiedz jest prosta -jesteśmy  zawaleni  tanią  chińszczyzną,  która jest ogólnodostępna i niestety cieszy niewymagające oko kupującego.

Dla mnie  pozytywka to magiczny prezent, prezent który w jednej chwili przenosi mnie do innego świata.... świata, który doceniamy wówczas gdy go opuścimy. Ja już dawno  opuściłam ten piękny , beztroski świat i bardzo za nim tęsknię, a najbardziej tęsknię za prawdziwymi , spokojnymi  a zarazem pełnymi  magii  Świętami Bożego Narodzenia  u moich  kochanych dziadków, a przede wszystkim za:

- choinką  pachnącą lasem  , a nie za sztuczną ze sklepu....

- ozdobami ręcznie robionymi, a nie tandetnymi bombkami....

- śpiewanymi kolędami  , a nie puszczanymi  z płyty..

- pasterką w kościele, a nie  oglądaną w telewizji....

- prezentami od serca, a nie  chińską masówką.....

- życzeniami szczerymi, a nie klepanymi bezmyślnie każdemu takie same.....

Takie tęsknoty i wspomnienia   przywołuje mi  piękna ,drewniana pozytywka w kształcie choinki , co ciekawe ....do samodzielnego montażu.

                           

Moi dziadkowie przywiązywali szczególną uwagę do tego, aby Święta były spokojne .Nie biegali po sklepach za prezentami i ozdobami. Nie tracili czasu na stanie w długich kolejkach. Sami wszystko robili własnoręcznie . Jak ja kochałam dostawać od nich kolorowe czapeczki ,śmieszne  rękawiczki , ciepłe skarpetki. Dla mnie to były prezenty takie szczere- od serca i bardzo je ceniłam.

Moi dziadkowie dawno umarli , lecz ich Święta w mojej pamięci pozostały i żyć będą razem ze mną...........

Aby  przenieść się w tamte dawne, piękne , dziecięce  czasy postanowiłam w tym roku zmienić też nieco swoje Święta, aby nie były takie sztuczne , zabiegane i pełne nerwów.  Marzą mi się Święta z mojego dzieciństwa. Dlatego też, aby  one chociaż trochę przypominały mi Święta spędzane u dziadków , w tym roku  wykonałam własnoręcznie ozdoby na choinkę- aniołki z makaronu  ,bombki z kaszy gryczanej, własnoręcznie wykonałam dekoracje na stół- choinki z czapeczek żołędzi i makaronu, własnoręcznie wykonałam zaprzęg z Mikołajem no i co najważniejsze uszyłam misie świąteczne na prezenty pod choinkę dla moich dzieci….Dzieci nie mogły uwierzyć ,że mama sama wyczarowała ozdoby i prezenty…….To jest właśnie ta magia świąt......


  

 

 
P.S.  A za rok postaram się aby w moim domu zagościła choinka pachnącą lasem zielonym...........

Najbardziej podoba mi się Łabędź jubilerski z kryształami.

Przywołuje on we mnie wspomnienia z baletu ,,Jezioro Łabędzie", który widziałem w Teatrze Bolszoj w Moskwie, gdy miałem 10 lat. Ciągle są to dla mnie niesamowite wspomnienia, a wyobraźcie sobie, jakie to musiało wywrzeć wrażenie na dziesięcioletnim dziecku :-).