Wy się rozwodzicie?! Popatrzcie na swoje dziecko, przecież ono... - Forum

Nie tylko pierwsze 5 lat, również nastolatkowi jest ciężko z problemami typu rozwód- i to też odbija się u niego w na pewno w dorosłym życiu, ciekawe tematy Niuniek poruszasz:))

Rozwod dla nikogo nie jest przyjemny zarowno dla rozwodzacych sie a juz w szcegolnosci dla dzieci niezaleznie od wieku,w poszczegolnych etapach dzieci rozwijaja sie intensywniej i faktycznie to moze w wieksyzm stopniu wplynac na ich psychike fakt rozwodu rodzicow. wychowywlai mnie dziadkowie i po 25 latach bycia ze soba stwierdzili,ze trzeba sie rozwiesc bylam wtedy na przelomie gimnazjum/liceum i wcale nie bylo mi latwo,bolalo ze 2 osoby,ktore kocham szanuje nie beda ze soba juz nigdy zyly,jak sie obudze nie zobacze ich-z drugije strony rouzmialam,ze jak sie kloca od samego pocztaku malzenstwo to po 20 latach mozna byc zmeczonym.

Ja jestem za tym,aby przed slubem ludize mieszkali z soba,zyli na codzien...zanim wzielam slub z mezem,mielismy dzieci...mieszkalismy z soba przez pol roku,ja pracowalam on tez i wtedy dopiero zauwazylismy ze proste rzeczy czasami sa powodem mega awantury-na pocztaku sie smialam kiedy mowil "Jak sie wyprowadzimy,to bedziemy musieli umiec  rozwiazywac proste problemy ot chociazby brak takiej musztardy w lodowce,kto ja kupi i po nia pojdzie"...wtedy to bylo dla mnie smieszne a teraz wiem,ze mial racje i dzieki temu umiemy dzis ze soba rozmawiac i choc czasem sie klocimy na udry bo nazbieraja sie male problemy na jeden wielki problem-kazde powie co ma powiedziec...a po tym,jak przejdzie burza jest spokojna rozmowa dlaczego ktos postapil tak a nie inaczej,przeciez mozna bylo uniknac tego wszytskiego.

Niestety ale masz racje w XXI sztuka komunikowania sie,wyrazania emocji,mowienia w cyzm lezy problem-staje sie powaznym problemem spolecznym,z ktorym juz tera zpowinnismy zaczac walczyc,bo bedzie tylko gorzej.

...nikt chyba nie zaprzeczy, że dobro dziecka i jego przyszłość, która będzie wynikiem tego, jakie życie mu zafundowaliśmy powinny być dla nas najważniejsze...

Aguska, masz rację, że każde lata życia dzieci są dla rodziców zobowiązujące i istotne... Chodziło mi tylko, że z psychologicznego punktu widzenia w ciągu pierwszych pięciu lal kształtuje się psychika dziecka i jest to kluczowy okres w jego życiu intelektualnym we wszystkich latach późniejszych...

...dbajmy o swoje dzieci!

Wlasnie dbajmy o sowje dzieci:)piekne podsumowanie

Tak. dobrze powiedziane.

Powstaje jednak pytanie: co mają zrobić ludzie, którzy nie potrafią już ze sobą żyć, z różnych przyczyn. Czy dziecko nie wyczuje, że rodzice się nie kochają? Czy dobra dla dziecka jest atmosfera nienawiści pomiędzy dorosłymi? To też ważne pytania, do zastanowienia.

Zycie rozne plata figle i stawia kazdego z nas przed trudynymi sytuacjami,pytaniami...wbrew pozorom pytania latwe do zadania ale trudno by na nie odpowiedziec...czlowiek to czlowiek i zawsze popelni jakis blad swiadomie,czy tez nie.

Często podczxas rozwodów, rozpraw sądowych itd wyciągane są najgorsz brudy pomiędzy rodzicami, a na tym najbardziej cierpia dzieci...

Gdybyśmu wiedzieli że nasze małżeństwo skończy się rozwodem nikt by się nie pobierał. Pytanie jest czy lepiej być ze sobą w związku gdzie nie ma szacunku, miłości i porozumienia i wychowywać dziecko w skrzywionym obrazie rodziny czy rozstać się. Ja stanęłam przed taką decyzją która nie była łatwa. Najzwyczajniej nie potrafilismy stworzyć normalnej atmosfery, na siłę stwarzałam się stworzyc dom dziecku gdzie jest mama i tata. Był bardziej zestresowany ciągłymi sprzeczkami, argumentami i nieprzyjemną atmosferą niz teraz gdy wie że jego rodzice nie są razem. To jest zawsze ciężka decyzja anie moda. Nie wydaje mi się by ktoś robił to celowo. Faktem jest wiele par nie stara się naprawić swojego związku i szybko decysuje się o rozstaniu. Ludzie nie są cierpliwi nie chcą próbować, dawać sobie drugiej szansy. W moim przypadku szans było zbyt wiele i nie było symbiozy ale czysty egoizm i pasożytnictwo za każdym razem. 

Karol, jasne, że dla dziecka najwsapnialszym darem jest rozwój w pełnej, kochajacej się rodzinie! Jeśli pojawiają sie rpoblemy w zwiazku tzreba więc robic wszystko, aby je przezwyciężyć... Także nie rozumeim pochopnie podejmowanych decyzji o rozwodach... Wokół nas moż enie jest to aż tak rażące, ale spójrzmy choćby na celebrytów - bez skrupułów zostawiaja dzieci, rozchodzą się, maja kolejne dzieci i znowu się rozwodzą... Gdzie tu świadome rodzicielstwo, myslenie o dzieciach?

Ale spójrzmy na to z drugiej strony: jeśli dziecko ma zyć w fikcyjnej rodzinie, bez miłości, to czy nie lepiej, by rodzice się rozeszli?

Nie ma nic gorszego niż zapewnić dziecku fałszywy model rodziny. Wychowywanie się w pełnej rodzinie nie zawsze zapewni to co powinno mieć. Jeżeli oboje rodzice kochają dziecko a nie kochają siebie nawzajem powinni sie rozstać jak najmniejszym kosztem stresu u dziecka, pewnie że to cięzkie ale możliwe!!! To od nas zależy jak dziecko poradzi sobie z tym że rodzina się rozpadła, bo rodzina się rozpadła ale nie miłość do niego.

A co powiesz o sytauacji, kiedy rodzina wcale nie jest sielankowa i kochająca? Trzymać tam dziecko za wszelką cenę, żeby patrzyło na awantury? A co jeśli tatuś pije i zdarzy mu się mamie po prostu przywalić? Czy to z naczy, że nie potrafią ze sobą rozmawiać, czy może po prostu jedno jest psychopatą, przed którym trzeba uciekać? Czy wtedy też dobrem dziecka będzie utrzymanie pełnej rodziny? A zdrada? Nik nie zakłada rodziny, po to żeby się rozpadła. I to raczej nie żadna moda, po prostu kiedyś ludzie rzadziej się rozwodzili, a domowe piekiełko zamiatali pod dywan. Przepraszam, że się uniosłąm, ale moja przyjaciółka właśnie się rozwodzi i bardzo się z tego cieszę, choć ma dziecko. Po prostu bałam się, że jej mężulek coś jej zrobi.

Coć niewątpliwie Niuńku86 masz trochę racji. Ludzie zbyt pochopnie podejmują pewne decyzję. Myślę, że znakiem nazych czasów są małżeństwa "ciążowe", które jak dla mnie nie mają szans powodzenia i są fundowaniem z góry dziecku traumy rozwodu. Nie mówię, że można się kochać i planować  w przyszłości założenie rodziny, a dziecko przypadkiem pojawi się wcześniej, gorzej kiedy się nie planuje, a pobiera pod presją rodziny.

Dbajmy o swoje dzieci, ale kiedy rodzice są szczęśliwe to i dziecko jest szczęśliwe, a kiedy związek małżeński okazuje się oksycznym uważam, że dla dobra wszystkich należy go zakończyć....może egoistyzne, ale po co dziecko ma być świadkiem przykrości jakie fundują sobie rodzice?

Agnieszko lepiej wypowiedzi bym nie ubrała w słowa, zgadzam się z Tobą w 100 %

Mogę chyba śmiało napisać, że moje małżeństwo jest takim" małżeństwem ciążowym". Choć będąc w związku, planowaliśmy ślub, wspólne zamieszaknie i wspólne życie to były plany które miały się realizować stopniowo. Aż tu nagle ciąża i presja rodziny... a co za tym idzie ślub i w ekspresowym tempie nasze wsześniejsze plany były zrealizowane. Tylko na dobre raczej nam to nie wyszło/ nie wychodzi, nie potrafimy ze sobą szczerze rozmawiać i wiele nas dzieli, naprawdę wiele... Łączy tylko jedno- dzieci

dodam jeszcze jedno, myślę podobnie jak przedmówczynie, że ludzie nie rozwodzą się z powodu mody... Hmm może tylko celebryci tak robią...

Kiedyś też było dużo przemocy w rodzinie i ogólne piekło ale kobiety- zazwyczaj nie mówiły o tym głośno, ukrywały to co sie ddzieje w ich czterech ścianach. Znam małżeństwo, sąsiedzi z rodzinnej wsi, które ma niemal 50 lat stażu małżeńskiego... jak sobie pomyślę co w ich rodzinie działo się kiedyś, aż mnie wściekłość bierze. Mianowicie szanowny małżonek nadużywał alkoholu, sprowadzał do domu - w którym była 5 dzieci- kolegów  z pracy i razem pili. Dzieci i żona na to patrzyli. A po libacji małżonek bił żone która nic nie zrobiła żeby zmienić swoje i dzieci życie... Właśnie zamiatała wszystko pod dywan i udawała że jest dobrze. Teraz taki damski- bokser trafił by za kratki albo na odwyk i sprawa o rozwód był by w toku... Na szczęście kobiety potrafią się w dzisiejszych czasach bronić ( przynajmiej większość).

Dokładnie tak, kiedyś wszystkie rodzinne tragedie, działy się w czterech ścianach. Domownicy bali się o tym mówić, bo obawiali się, głosów, że to właściwie oni są winni całej zaistniałej sytuacji. Teraz społeczeństwo, chociaż nieraz nadal obojętne, to jednak bardziej wyrozumiałe na ludzką krzywdę. Ludzka empatia wzrosła.

Wracając jednak do tematu, jeżeli rozwód nie jest tylko fanaberia (bo jeżeli tak to i ślub był pewnie tylko zachcianką), to pewnie osoba lub osoby, które się na niego decydują mają ku temu powody. Wiadomo, najpierw się rozmawia, próbuje się ratować, jeżeli jest jeszcze co, dla dobra rodziny. Często zdrada, to głupi wybryk, uniesienie pod wpływem emocji, chwilowe zauroczenie, a potem czar pryska i okazuje się, że wcale nie jest idealnie i człowiek wraca spowrotem do rodziny, modląc się, żeby wszystko było jak dawniej. Jeżeli ktoś jest w stanie wybaczyć, to ok, ale jeżeli ludzie zostają ze sobą dla dobra dzieci, a między nimi kipi jadem, to nie ma to sensu. Dzieci głupie nie są, i chociaż dorosłym wydaje się, że niczego nie rozumieją, one doskonale widzą co się dzieje. Cierpią, gdy dwójka ludzi których kochają się rozstają, ale wtedy trzeba im poświęcić dużo czasu i nie zbywać, zdawkowymi odpowiedziami, ale wyjaśnić co się stało. Na początku można spotkać się z buntem i niezrozumieniem, ale z czasem gdy emocje opadną, trzeba spróbować już na chłodno ponownie wrócić do tematu.

niedawno oglądając zdjecia z koleżanką stwierdziłysmy że 2/3 naszych znajomych jest już po rozwodach.W rodzinie tez mam przykłady rozwodów.Trochę mnie to przeraża ale lepiej sie rozstać niż by dziecko widziało i słyszało ciągłę kłótnie.

Tylko wydaje mi się ze większość rozwodów to jest  pójście na łatwiznę i brak chęci naprawy relacji.Moze czasem zamiast ulegać modzie i wygodzie postarać się naprawić stosunki nie tylko dla dzieci ale dla siebie.

ja uwazam ze jesli rodzice sie nie dogaduja, sa awantury itp to lepiej dla dziecka zeby rodzice sie rozwiedli niz dziecko ma patrzec na to wszytsko. jestem wlasnie z takiej rodziny, wieczne klotnie , wyzwiska no straszne, a nie rozwiedli sie dla dzieci. a wszyscy byli by zadowoleni jakby nie bylo tych awantur i zyli osobno.

i w takich sytuacjach rozwod jest dobry 

moi rodzice rozwiedli się gdy miałam 10 lat.

Okropne przeżycie. Tata wyprowadził się z domu i cięcko to przezyłam, bo byłam "córeczką Tatusia".

Mama oczywiście nigdy nie zabraniała mi kontaktów z Nim, nie mówiła nic złego, tak samo tata nie opuszczał spotkań ze mną... To jednak nie to samo co mieszkanie pod jednym dachem.

Po czasie wiem, że to było najlepsze wyjście. Cieszę się, że rodzice nie patrzyli na mnie, że nie trzymali mnie w fałszywej "kochającej się rodzinie", ale kierowali się również tym, co czują oni sami. Chociaż było ciężko - teraz jestem im za to wdzięczna. Skończyły się kłótnie o wszystko, trzaskanie drzwiami, wyprowadzki. Teraz oboje układają sobie zycie i mam nadzieję, że będzie im dobrze :) Z obydwojgiem mam świetny kontakt. I wiecie co? Oni dopiero po rozstaniu potrafią spotkać się razem przy jednym stole i normalnie porozmawiać :) (rozeszli się na pokojowym gruncie)

Moi rodzice rozeszli się jak byłam jeszcze mała. Mama nigdy, nie buntowała mnie przeciw ojcu, ale za to on wiedział jak urobić małe dziecko, i cały czas pytał mnie "chciałbyś żeby tatuś z mamusią mieszkali razem?". Każde dziecko, odpowie, że tak. Dopiero później zrozumiałam, że tatuś nie był ideałem. Bił mamę i nieraz rzucił mną w beciku jak nie chciałam się uspokoić. Cieszę się, że mama miała na tyle odwagi, żeby się postawić i przerwać ten horror.

no własnie ja pamietam swoje dziecinstwo i zawsze miałam żal do mamy ze  nie odeszla na poczatku od ojca kiedy'' tatuś'' okazuje się skurwy...... to kobieta ma obowiązek wrecz wiać z dzieciakiem od niego