Czy istnieje "życie po śmierci"? - Forum

PRZYPADEK 4 Dr N.: Oddalając się od tunelu, opisz możliwie najdokładniej, co widzisz wokół siebie. P.: Wszystko... ułożone jest warstwowo. Dr N.: W jaki sposób? P.: Hm, tak, jak... w torcie. Dr N.: Wykorzystując przykład tortu wyjaśnij, co masz na myśli. P.: Niektóre torty mają wąskie wierzchołki, a szerokie spody. Natomiast zmienia się to, kiedy przechodzę przez tunel. Widzę wówczas warstwy... poziomy światła... wydają mi się one... półprzezroczyste... i celowe... Dr N.: Czy postrzegasz ten świat duchowy jako zbudowany ze stałych elementów? P.: To właśnie próbuję wyjaśnić. Nie jest stały, choć początkowo może się takim wydawać. Jest podzielony na warstwy - wszystkie poziomy światła są utkane razem... z uwarstwionych nici. Nie chcę, aby brzmiało to tak, jakby rzeczy nie były symetryczne - są takie. Ale dostrzegam różnice w grubości i załamaniu kolorów tych warstw. Poza tym przesuwają się one w tę i z powrotem. Zawsze to zauważam, kiedy oddalam się od Ziemi. Dr N.: Dlaczego tak myślisz? P.: Nie wiem. Nie zaprojektowałem tego. Dr N.: Na podstawie twojego opisu wyobrażam sobie świat duchowy jako olbrzymią ilość zacienionych warstw. P.: Tak, a te warstwy są zaokrąglone - ich zakrzywienia odchylają się ode mnie, kiedy przez nie płynę. Dr N.: Czy patrząc z miejsca, w którym się znajdujesz, mógłbyś opisać różne kolory warstw? P.: Nie powiedziałem, że warstwy mają odcienie różnych kolorów. Wszystkie są odmianami białego. Jest jaśniej... bardziej błyszcząco tam, gdzie się udaję w porównaniu z miejscem, w którym byłem. Wokół mnie jest teraz zamglona biel, dużo jaśniejsza niż tunel. Dr N.: Czy, kiedy płyniesz przez te duchowe powłoki, twoja dusza porusza się w górę czy w dół? P.: Ani jedno, ani drugie. Poruszam się w poprzek. Dr N.: Wobec tego, czy poruszając się w poprzek, postrzegasz świat duchowy w linearnych kategoriach kątów i linii? P.: (milczy chwilę) Dla mnie jest to... rozległy obszar niematerialnej energii, podzielonej na warstwy jasnymi i ciemnymi odcieniami kolorów. Sądzę, że coś ciągnie mnie na mój właściwy poziom podróży, a także czyni starania, abym się odprężył Dr N.: W jaki sposób? P.: Słyszę dźwięki. Dr N.: Jakie dźwięki? P.: Echo... muzyki... muzyczne dzwonienie... odgłos dzwonków poruszanych wiatrem, wibrujący w takt moich ruchów... to bardzo relaksujące. Dr N.: Inne osoby opisały te dźwięki jako wibracyjne, podobne do rozchodzących się dźwięków kamertonu. Czy zgadzasz się z tym opisem? P.: ( kiwa twierdząco głową) Tak, to jest właśnie to... Mam również wspomnienie zapachu i smaku. Dr N.: Czy to znaczy, że po śmierci nadal posiadamy fizyczne zmysły? P.: Tak, pamięć o nich... fale muzycznych dźwięków są tu tak piękne... dzwony... struny... taki spokój.      cdn.

mhmmm.... myślę, że nasze życie nie kończy się.

Nawet nie spodziewałam się, że takie proste słowa mogą być... cytatem dnia... ale jestem DUMNA !!!

Tak - wierzę że jest coś "po". Choć jest to tylko wiara... a ta z pewnością nie ma nic wspólnego.

Źródłem wierzeń w życie pozagrobowe jest potop z czasów Noego, kiedy zmaterializowani aniołowie ponownie przybrali ciała duchowe i powracali do przestworza niebios a zwykli śmiertelnicy ginęli w odmętach wód Potopu. Ocalał tylko prawy w oczach Boga Noe z rodziną - 8 dusz.

Kościół Rzymsko-Katolicki wprowadził cztery miejsca, do których udają się zmarli:

" Jak wiemy, nic na Ziemi nie jest wieczne. Wszystko kiedyś przeminie, choćby było nie wiadomo jak trwałe i jak odporne na działanie "zęba czasu" i "ręki losu". Dotyczy to również nas. Tego stanu, prędzej czy później, doświadcza każdy człowiek - obojętnie, czy chce czy nie, kiedyś musi opuścić ten świat. Ten proces, który przyjął nazwę umierania, trwa zaledwie od 5 do 20 minut. W tym czasie ustają wszystkie funkcje życiowe organizmu - przestaje bić serce, krew staje w żyłach, obumierają komórki. Jest jednak jeszcze inna sfera, inna część człowieka, która nie umrze nigdy - to dusza, świadomość, która przenosi się do innego świata, innego wymiaru, opuszczając swoją ziemską klatkę."

PRZYPADEK 5 Dr N.: Czy podróżując poza tunelem nadal widzisz wszystko wyraźnie,? P.: Ciągle przechodzę przez te... pieniste chmury wokół mnie. Dr N.: Chciałbym, abyś przeniknął przez nie i opowiedział mi, co teraz widzisz. P.: (milczy) Och... Wydostałem się z nich... mój Boże, to miejsce jest ogromne! Tak tu jasno i czysto - nawet ładnie pachnie. Patrzę na piękny pałac z lodu. Dr N.: Opowiedz mi o nim. P.: (ze zdziwieniem) Jest olbrzymi... wygląda jak błyszczący, połyskujący kryształ... wszędzie wokół mnie jaśnieją kolorowe kamienie. Dr N.: Kiedy mówisz krystaliczny, przychodzi mi na myśl czysty kolor. P.: No więc przeważają szarości i biel... ale w miarę, jak przepływam dalej, dostrzegam inne kolory... mozaiki... wszystkie połyskujące. Dr N.: Rozejrzyj się wokół tego lodowego pałacu, czy widzisz gdzieś jakieś granice? P.: Nie, ta przestrzeń jest nieograniczona... taka majestatyczna... i pełna spokoju. Dr N.: Co teraz czujesz? P.: Nie mogę... w pełni się tym cieszyć... Nie chcę iść dalej... Maggie...( wdowa po nim.) Dr N.: Widzę, że nadal jesteś zaabsorbowany życiem w Chicago, ale czy to powstrzymuje cię na twojej drodze do świata duchowego? P.: (pacjent prostuje się gwałtownie na moim krześle) W porządku! Widzę moją przewodniczkę idącą w moim kierunku - ona wie, czego potrzebuję. Dr N.: Powiedz, co dzieje się między tobą a twoją przewodniczką. P.: Mówię jej, że nie mogę iść dalej... muszę upewnić się, że z Maggie i z dziećmi wszystko będzie dobrze. Dr N.: I jak reaguje twoja przewodniczka? P.: Pociesza mnie, ale jestem zbyt przygnębiony. Dr N.: Co jej mówisz? P.: ( krzycząc) Mówię jej:„Dlaczego pozwoliłaś, żeby to się stało? Jak mogłaś mi to zrobić? To ty spowodowałaś, że doświadczyliśmy z Maggie takiego bólu i nędzy, a teraz przecinasz nasze wspólne życie? Dr N.: Jak reaguje twoja przewodniczka? P.: Stara się mnie uspokoić. Mówi, że dobrze się spisałem i że przekonam się, iż moje życie popłynie ustalonym trybem. Dr N.: Czy akceptujesz to, co mówi? P.: (milczy chwilę) Do mojego umysłu napływają informacje... dotyczące przyszłości na Ziemi... tego, że rodzina da sobie radę beze mnie... pogodzi się z tym, że odszedłem... poradzi sobie... i że znowu się zobaczymy. Dr N.: I jak to na ciebie wpływa? P.: Czuję... spokój... ( z westchnieniem) Jestem teraz gotów, by iść dalej. cdn

Napewno jest coś GDZIEŚ TAM. Pewności nie mam, ale wierzę w to.

Gdy gęś ujrzała śmierć stojącą nad nią  ...strasznie się przestraszyła Śmierć wtedy spytała : czemusz się mnie boisz ? przecież ja cały czas jestem przy Tobie od chwili tWOICH NARODZIN.

na pewno istnieje życie po śmierci - wierzę w to. jak w to że w dniu narodzin jedną z istot które nam towarzyszy przez całą naszą wędrówkę jest śmierć. To nasza najwierniejsza towarzyszka życia.... p.s znalazłam dość ciekawy artykuł na ten temat: http://www.ndw.v.pl/art.php?nr=597

PRZYPADEK 6                                                                                                                 Dr N.: Co widzisz wokół siebie? P.: To jest tak, jakbym... przesuwała się po... czystym białym piasku... który przemieszcza się dookoła mnie... a ja jestem pod olbrzymim plażowym parasolem... ma jasno zabarwione fragmenty... są oddzielne, a zarazem połączone ze sobą. Dr N.: Czy jest tu ktoś, by cię powitać? P.: (milczy chwilę) Myślałam, że... jestem sama... Ale... (długie wahanie) w odległości... hm... światło... porusza się szybko w moim kierunku... O, Boże! Dr N.: Co się stało? P.: (podniecona) Wujek Charlie! (głośno) Wujku Charlie, jestem tutaj! Dr N.: Dlaczego akurat ta osoba pierwsza przyszła cię powitać? P.: (zaaferowanym, dobiegającym jakby z oddali głosem) Wujku Charlie, tak bardzo za tobą tęskniłam! Dr N.: (powtarzam swoje pytanie) P.: Ponieważ kochałam go najbardziej ze wszystkich moich krewnych. Umarł, kiedy byłam dzieckiem i nigdy się z tym nie pogodziłam (było to na farmie w Nebrasce, w jej ostatnim życiu). Dr N.: Skąd wiesz, że to wujek Charlie? Czy ma cechy, które rozpoznajesz? P.: (pacjentka aż wierci się na fotelu z podniecenia) Pewnie, pewnie, takiego go pamiętam... wesoły, uprzejmy, sympatyczny... jest obok mnie (chichocze). Dr N.: Co cię tak śmieszy? P.: Wujek Charlie jest taki gruby, jak zawsze. Dr N.: I co on teraz robi? P.: Uśmiecha się i wyciąga do mnie rękę... Dr N.: Czy to znaczy, że posiada swego rodzaju ciało z rękami? P.: (śmieje się) No cóż, tak i nie. Unoszę się w powietrzu i on też. To jest... w moim umyśle... pokazuje mi wszystko, co jego dotyczy... A to, czego jestem najbardziej świadoma... to jego ręka wyciągnięta w moim kierunku. Dr N.: Dlaczego wyciąga do ciebie rękę w materialny sposób? P.: (milczy) Po to, by mnie... pocieszyć... poprowadzić mnie... dalej w kierunku światła. Dr N.: I co teraz robisz? P.: Idę z nim i myślimy o dobrych czasach, które spędziliśmy razem, bawiąc się na sianie, na farmie. Dr N.: I on pozwala ci widzieć to wszystko w twoim umyśle, żebyś wiedziała, kim on jest? P.: Tak... taki, jakim go znałam w moim ostatnim życiu... po to, żebym się nie bała. On wie, że wciąż jestem trochę zaszokowana po mojej śmierci (pacjentka zginęła gwałtowną śmiercią w wypadku samochodowym). Dr N.: A teraz, czy tuż po śmierci, niezależnie od tego, ilu śmierci doświadczyliśmy w naszych poprzednich życiach, jest możliwe, że trochę się boimy, zanim ponownie przyzwyczaimy się do świata duchowego? P.: To nie jest w istocie strach, może bardziej obawa. Za każdym razem jest to dla mnie czymś nowym. Wypadek samochodowy zaskoczył mnie, nie byłam przygotowana. Nadal jestem trochę zagubiona. Dr N.: W porządku, idźmy dalej. Co teraz robi wujek Charlie? P.: Zabiera mnie do miejsca, do którego powinnam się udać... Dr N.: Kiedy doliczę do trzech, przejdźmy tam. Raz, dwa, trzy! Powiedz mi, co się dzieje. P.: (długie milczenie) Są... wokół... inni ludzie... i wyglądają... przyjaźnie... kiedy się zbliżam... wydaje się, że chcą, bym się do nich przyłączyła... Dr N.: Idź nadal w ich kierunku. Czy masz wrażenie, jakby na ciebie czekali? P.: (zastanawia się) Tak! W rzeczywistości, zdaję sobie sprawę, że byłam już z nimi przedtem... (milczy) Nie, nie odchodź! Dr N.: Co się teraz dzieje? P.: (bardzo zdenerwowana) Wujek Charlie opuszcza mnie. Dlaczego on odchodzi? Dr N.: (Przerywam rozmowę, aby zastosować standardowe techniki uspokajające, zalecane w takich okolicznościach. Następnie kontynuujemy dialog) Przypatrz się uważnie, wykorzystując swój wewnętrzny umysł. Musisz uświadomić sobie, dlaczego wujek Charlie opuszcza cię w tym momencie. P.: (spokojniej, ale z żalem) Tak... on jest gdzie indziej niż ja... Przyszedł po prostu, żeby się ze mną spotkać... przyprowadzić mnie tutaj. Dr N.: Wydaje mi się, że rozumiem. Wujek Charlie miał być pierwszą osobą, która cię spotka po śmierci i sprawdzi, czy wszystko z tobą w porządku. Chciałbym wiedzieć, czy teraz czujesz się lepiej i bardziej u siebie. P.: Tak. Dlatego właśnie wujek Charlie zostawił mnie z innymi. cdn

a kogo to interesuje???? przeczytałem wiele a Ty z uporem maniaka wklejasz swoje - pytam po co?

Też chciałabym wiedzieć...

Nie chcesz,nie czytaj nikt cie nie zmusza, ja się nie czepiam twoich postów.

Właśnie ja czytam w przeciwieństwie do Ciebie.

Ale co chcesz Notak tutaj udowodnić wklejając te opisy? Co to ma na celu? Dla mnie to ważne pytania, bo z tego co pisałeś Ty przecież nie wierzysz w coś takiego jak dusza... Według Ciebie czynią to tylko głupcy... Czyżbyś jednak nagle zechciał dołączyć do tej zacnej grupy...? Bo to co nam podsyłasz to zdaje się rozmowy z duszami... Nie...?

Właśnie "jagienko" ujelaś to w sposob bardzo delikatny - chylę czoła. widocznie my czytamy a wklejający i tak ma to gdzies? stara się być obrazony - zapomniał wół jak......... - ot co.

PRZYPADEK 7 Dr N.: Teraz, kiedy mogłaś przystosować się do swego otoczenia w świecie duchowym, powiedz mi, jak wpływa na ciebie to miejsce? P.: Jest takie... ciepłe i krzepiące. Czuję ulgę, będąc z dala od Ziemi. Chciałabym zostać tu na zawsze. Nie ma tu napięcia ani trosk, a jedynie doznanie dobra. Po prostu płynę... jak pięknie... Dr N.: Kiedy tak płyniesz, jakie jest twoje podstawowe wrażenie podczas przekraczania duchowej bramy? P.: (pauza) Poczucie zażyłości. Dr N.: Co jest tutaj znajome? P.: (po pewnym wahaniu) Hm... ludzie... Przyjaciele... są tutaj; tak sądzę. Dr N.: Czy postrzegasz tych ludzi jako osoby znane z Ziemi? P.: Mam... poczucie ich obecności... Ludzi, których znałam... Dr N.: W porządku, idź dalej. Co teraz widzisz? P.: Światła... delikatne,... podobne do chmur. Dr N.: Czy w miarę jak się poruszasz, te światła pozostają takie same? P.: Nie, one rosną... plamy energii... I wiem, że to ludzie! Dr N.: Czy to ty idziesz w ich kierunku, czy też oni w twoim? P.: Płyniemy ku sobie nawzajem, ale ja poruszam się wolniej niż oni, bo... nie jestem pewna, co robić... Dr N.: Odpręż się i nadal unoś w powietrzu, jednocześnie relacjonując mi wszystko, co widzisz. P.: (milczy chwilę) Widzę teraz na wpół uformowane ludzkie kształty, od talii w górę. Także ich kontury są przezroczyste... Widzę przez nie na wylot. Dr N.: Czy w tych kształtach dostrzegasz jakieś cechy szczególne? P.: (z niepokojem) Oczy! Dr N.: Widzisz tylko oczy? P.:... Jest zaledwie zarys ust... prawie nic. (zaniepokojona) Wszystkie oczy są teraz wokół mnie... zbliżają się... Dr N.: Czy każda istota ma dwoje oczu? P.: Tak. Dr N.: Czy te oczy mają wygląd ludzkich oczu, z tęczówką i źrenicą? P.: Nie... są inne... większe... czarne gałki... promieniujące światłem... w moim kierunku... myślałam... (potem z westchnieniem ulgi) och! Dr N.: Mów dalej. P.: Zaczynam ich rozpoznawać - wysyłają obrazy do mojego umysłu - myśli o nich samych i... kształty zmieniają się... w ludzi! Dr N.: Ludzi z charakterystycznymi fizycznymi cechami? P.: Tak. O... patrz! To on!   Dr N.: Co widzisz? P.: (zaczyna się śmiać i płakać jednocześnie) Myślę, że to... tak, to jest Larry... stoi przed wszystkimi... jest pierwszym, którego naprawdę widzę... Larry, Larry! Dr N.: (po chwili, w czasie której moja pacjentka doszła odrobinę do siebie) Dusza Larry’ego znajduje się przed grupą ludzi, których znasz? P.: Tak, wiem teraz, że ci, których najbardziej chcę zobaczyć, stoją z przodu... niektórzy z moich innych przyjaciół są z tyłu. Dr N.: Czy widzisz ich wszystkich wyraźnie? P.: Nie, osoby z tyłu są... zamglone... dalekie... ale czuję ich obecność. Larry jest z przodu... idzie do mnie... Larry! Dr N.: Czy Larry jest twoim mężem z ostatniego życia, o którym wspominałaś mi wcześniej? P.: (pacjentka zaczyna mówić szybciej) Tak, przeżyliśmy razem wspaniałe życie... Günther był taki silny... wszyscy z jego rodziny byli przeciwni naszemu małżeństwu... Jean zdezerterował z marynarki, aby uchronić mnie przed złym życiem, kiedy mieszkałam w Marsylii... zawsze mnie pragnął...     Pacjentka jest tak podekscytowana, że jej poprzednie życia mieszają się ze sobą. Larry, Günther i Jean byli jej mężami z różnych wcieleń, ale zarazem tą samą bratnią duszą. Byłem zadowolony, że podczas wcześniejszych seansów mieliśmy okazję odkryć, kim byli ci ludzie. Larry był ostatnim amerykańskim mężem badanej, Jean francuskim marynarzem z dziewiętnastego wieku, a Günther synem niemieckich arystokratów żyjących w osiemnastym wieku. Dr N.: Co obydwoje teraz robicie? P.: Obejmujemy się. Dr N.: Jeśli byłaby tu teraz trzecia grupa, co zobaczyłaby patrząc na was oboje? P.: (brak odpowiedzi). Dr N.: (pacjentka jest tak pochłonięta sceną z udziałem jej bratniej duszy, że łzy płyną jej po twarzy. Czekam chwilę i próbuję ponownie.) Jak ty i Larry wyglądalibyście dla kogoś, kto obserwowałby was teraz w świecie duchowym? P.: Zobaczyliby... sądzę... dwie bryły jasnego światła wirujące wokół siebie... (pacjentka zaczyna się uspokajać) Dr N.: I to dzieje się po tym, jak twój mąż podszedł do ciebie? P.: Tak... Matka! Podchodzi do mnie... Tak bardzo za nią tęskniłam... Och, Mamo... (pacjentka zaczyna znowu płakać). Dr N.: W porządku... P.: Och, proszę, nie zadawaj mi teraz żadnych pytań, chcę się tym cieszyć... (wydaje się, że kobieta odbywa cichą rozmowę ze swoją matką na temat poprzedniego życia) Dr N.: (czekam minutę) Cóż, wiem, że to spotkanie sprawia ci przyjemność, ale potrzebna jest mi twoja pomoc, aby dowiedzieć się, co się dzieje. P.: (głosem z oddali) Właśnie obejmujemy się... Tak dobrze jest być znowu z nią... Dr N.: Jak udaje się wam obejmować, skoro nie macie ciał? P.: (z westchnieniem rozdrażnienia) To oczywiste, obejmujemy się w świetle. Dr N.: Powiedz mi jak to jest w przypadku dusz? P.: To tak, jakbyś był okryty jasno świecącą chmurą miłości. Dr N.: Rozumiem, więc... P.: (pacjentka przerywa wysokim śmiechem, wskazującym, że kogoś rozpoznała) Tim!... To mój brat, umarł tak młodo (utonął w wieku czternastu lat podczas jej ostatniego życia). To cudowne widzieć go tutaj. (kobieta macha ręką) I jest także moja najlepsza przyjaciółka, Wilma, mieszkała obok mnie... śmiejemy się, rozmawiając o chłopcach, tak, jak robiłyśmy to siedząc u niej na poddaszu. Dr N.: (po tym, jak pacjentka wspomniała o swojej ciotce oraz o kilkorgu przyjaciołach) Jak myślisz, co jest przyczyną tego, że wszyscy ci ludzie przychodzą, aby cię powitać w takiej właśnie kolejności? P.: (milczy chwilę) Chodzi o to, jak wiele znaczyliśmy dla siebie nawzajem, cóżby innego? Dr N.: I z niektórymi żyłaś przez wiele żyć, podczas gdy z innymi tylko przez jedno lub dwa? P.: Tak... najczęściej przebywałam z moim mężem. Dr N.: Czy widzisz gdzieś swojego przewodnika? P.: Jest tutaj. Widzę, jak odpływa na bok. On także zna niektórych z moich przyjaciół. Dr N.: Dlaczego mówisz o swoim przewodniku ‘on’? P.: Wszyscy zawsze objawiamy, czego od siebie pragniemy. On zawsze przejawia wobec mnie swoją męską naturę. To jest odpowiednie i bardzo naturalne. Dr N.: A czy czuwa nad tobą w każdym z twoich żywotów? P.: Oczywiście, a także po śmierci... tutaj. I zawsze jest moim opiekunem. M.Newton