Gdy wali się cały świat... - Forum

Dla mnie to tez jest przykre i żałosne, że dla niego liczy się wszystko w koło a nie maleństwo. W czasie ciąży byłam dwa razy w szpitalu ani razu mnie nie odwiedził, a to było jeszcze na początku gdy niby między nami wszystko było w porządku, tyle że wtedy dostał prace i pracował do 19, dzwonił, pisał smsy, myślałam sobie niech pracuje. Potem okazuje się, że w weekend kiedy niby jego ojciec bardzo się źle czuł i nie mógł również mnie odwiedzić poznał tą dziewczyne, na fecebooku oficialnie mają napisane, że są parą od 4 pażdziernika, a ja dowiedziałam się 20 września, że jestem w  ciąży, coś tu chyba jest nie tak.

Czyli był z nią i jeszcze ze mną, bo przecież, nagle stał się odpowiedzialny, pracował, mieliśmy zamieszkać z jego ojcem, wziąść ślub, to była jakaś kiepska komedia na dzień dzisiejszy dla mnie. Gdy to wszystko doszło do mnie i skleiłam w jedną całość, miałam ochotę napisać do niej i jej powiedzieć, że ją tez okłamywał itd, ale odpuściłam, żyją sobie szczęśliwie, niech sobie żyją, co jakiś czas podglądają mnie na portalach społecznościowych (nie wiem na co liczą, że tam ujrzą) ale nie mam ich w znajomych (on sam się usunął) a wszelkie informacje zablokowane więc nic się nie dowiedzą.

Nie życzę mu źle, ale myśle że kiedyś się obudzi, kiedyś sobie o Nas przypomni i jeszcze będzie Nam chciał skomplikować życie, ale wtedy mu już na to nie pozwole, kontaktów z dzieckiem mu nie zabronie, nawet chciałabym żeby je miał, żeby mała znała ojca, ale to wszystko zależy od niego, bo nie będę go napewno o nie prosić przecież kiedyś trzeba dorosnąć, wziąść odpowiedzialność za swoje czyny i przekonać się co tak naprawde w życiu jest ważne.

czasem bywają takie chwile że czuję się fatalnie i mam wrażenie że wszyscy i wszystko jest przeciwko mnie,ale wtedy do akcji wchodzi mój mąż;)i wiem że wszystko się ułoży;)

Zdarzyło mi się. Straciłam pracę na dwa dni przed planowanym terminem porodu, po urodzeniu córci rozstałam się z partnerem, ogarnęła mnie depresja. Tkwiłam w niej pół roku. A potem wyszłam za mąż (za ojca dziecka), dostałam nową pracę. I teraz wiem, że trzeba się cieszyć tym, co się ma. I że nawet po najczarniejszych dniach przychodzi słońce. Grunt to nie tracić wiary.

To miło mieć takiego męża :)

Titusia zgadza się kiedyś on przypomni sobie o dziecku, tyle że za późno będzie.Szkoda tylko dzieci, one zasługują na mamę i tatę.

Moniczka, widocznie musimy IM znaleźć innych tatusiów :)

Ja oczywiście teraz nie szukam partnera, nie wyobrażam sobie, że z kimś mogłabym być a najbardziej boje się że nie pokocha małej wystarczająco (jeśłi już ktoś taki by się teafił), jednak kiedyś chciałabym jeszcze znaleźć kogoś z kim dzieliłabym życie, ale zobaczymy jak życie się potoczy najważniejsza jest dla mnie moja malutka której się już nie mogę doczekać :)

Chwilowo też nie biorę związku pod uwagę, może jak przestanę być taka rozgoryczona inaczej spojrzę na mężczyzn.

W jednym moge Cię pocieszyć. Pewien mężczyzna zmojej dalszej rodziny ożenił się z panną z dzieckiem. I dziecko pokochał bardzo mocno. Nie raz i nie dwa słyszałam, kiedy chwalił dzieciaczka i był bardzo dumny. Nawet potem, kiedy mieli już własne dziecko.

Gdy wali się cały świat to czasami jest tak jak w filmie, że ni z tego ni z owego nagle wszystko się zaczyna jednak układać. Ale czasami nic się nie układa. Wtedy to my musimy wkroczyć w akcję i pomimo wszystko zacząć to porządkować. Bo żyć trzeba dalej. I nikt inny tylko my jesteśmy odpowiedzialni za własne życie oraz to jaką drogą ono pójdzie do przodu.

Takie historie się zdarzają zapewne i to właśnie chyba przypomina jakiś scenariusz filmu :)

Czasami trafie na właśnie taki film,  przypadkowo w telewizji, który przedstawia podobną historie do mojej i napawa mnie optymizmem, po cichu sobie myśle że może jakiś mój anioł stróż, specialnie wybiera mi taki repertuar telewizyjny, żeby dać iskierke nadzieji, że wszystko może się zdarzyć i że będzie dobrze.

tylko on potrafi mnie ustawić do pionu nawet jak sam wie że nie jest kolorowo;)

Oj, ja też nie brałam w życiu związku pod uwagę, szczególnie po rozwodzie z pierwszym mężem. A teraz mam drugiego i dwie córcie i może nie jest nie wiadomo jak cudownie, ale tez nie jest tragicznie. Moniczko Kochana, najważniejszy jest Twój synuś, to dopiero jest mały cud!

A tak w ogóle to chyba nie warto się szarpać w życiu. Bo to tylko strata dobrej energii, która lepiej skierować na inne tory niż szarpanie się z życiem. Ja przeszłam już w swoim naprawdę okropne chwile i naprawdę wiem, że los się odmienia.

Kochana, zapewniam Cię, że znajdzie się ktoś, kto pokocha Twoją córusię. Mój drugi mąż uwielba moją córkę z pierwszego małżeństwa i ma z nią o niebo lepszy kontakt niż ojciec biologiczny.

wiecie co, też jestem w podobnej sytuacji - może tylko z tą różnicą, że to ja pogoniłam "tatusia" - po prostu nie pozwolę się obrażać, ani moich bliskich , czy przyjaciół - bo nie interesuje mnie , że ktoś jest sfrustrowany i obrażony na cały świat. Mogłoby mnie to interesować, ale trzeba bylo "grzeczniej"....niewazne
Nie martwcie się - może być dobrze, tylko się udowadnia, że jest się silną i odpowiedzialną za dziecko i siebie kobietą.
A propos ostatnio czytałam fajny artykuł, że przez dzieci czesto rozbijają się związki, w których i tak nie było za dobrze. I podobno jeden facet, aby mieć z nim dziecko, a drugi  - do zycia i dalszego jego wychowania :)
Co prawda, ja tam za facetem w swoim życiu na razie nie tęsknię (na najbliższe 10 lat mam alergię :), ale Wam, jeśli takowego sobie chcecie - życzę~!

U mnie tak się dzieje w kółko- raz jest mega dobrze a za chwilę wszystko się psuje. I w takich sytuacjach dopiero docenia się to co się ma.

Ja wlasnie sie podnosze, po takim 'trzesieniu', dlatego nie bylo mnie na Familie przez jakis czas...nie bylo i nadal nie jest latwo...ale wiem czego chce i do tego darze...