Będzie ustawowy zakaz bicia dzieci

O kurczę...to się dyskusja rozwinęła...jak wyrzucona z okna...rolka papieru...wiadomo jakiego

To dziwne że niektórzy tak zajadle bronią zygoty a nie potrafią uszanować dziecka?Bartek te "proroctwa" to sranie w banie i gdybanie! fakt to bardzo logiczne nie wprowadzać zakazów popełniania przestępstw tylko dlatego że przepisy MOGĄ być martwe lub nie spowodują spadku tych przestępstw do zera.

Należy skupić się na sytuacjach, gdy dzieciom dzieje się realna krzywda, gdy są maltretowane, molestowane przez najbliższych - to jest problem, którego nie wolno zamiatać pod dywan z góry skazaną na porażkę ustawą o klapsach.

Poza tym zapoznaj się z definicją tego pojęcia - władza rodzicielska to prawa i obowiązki rodziców wobec dzieci. 

Pani w przedszkolu odpowiada za dziecko w czasie, gdy jest jej ono powierzone i tylko w ograniczonym zakresie - ma dbać o jego bezpieczeństwo i realizować to, co zawierają Regulaminy/statuty placówki, co nakłada na nią prawo. Jest to stosunkowo wąska odpowiedzialność w porównaniu z tą, jaka ciąży na rodzicach. 

A rodzic, nawet jeśli potrafi - to może uznać, że jednak skuteczniejszy będzie klaps - i nic państwu do tego. 

Jaśmina, to nie powiedzenie, tylko zasada obowiązująca (tak, obowiązująca) w sferze prawa cywilnego. Odpowiadając po raz któryś na pytanie Ulinki: Mąż i żona są ze sobą na równi. Żadne z nich nie pozostaje pod władzą drugiego oraz każde z nich jest już dorosłym człowiekiem. A więc i mąż i żona sami o sobie decydują, korzystają z pełni wolności - ponoszą odpowiedzialność za swoje wybory i ich konsekwencje. Jeśli żona będzie chciała się codziennie upijać, to mężowi - chociaż nie wiem jakby cierpiał z tego powodu, nie wolno jej przymusić w żaden sposób, żeby siebie nie krzywdziła. Dziecko jest dzieckiem, a nie dorosłym - nie ma więc możliwości korzystania z pełnej wolności, bo nie ponosi jeszcze odpowiedzialności za wszystkie swoje decyzje, nie spadają na niego wszystkie konsekwencje. Ta odpowiedzialność ciąży na rodzicach dziecka. Oni mają prawo i obowiązek działać na rzecz dobra swojego dziecka. I jak młody będzie codziennie przychodził pijany do domu, to mogą mu z powodzeniem sprać tyłek, żeby wybić alkohol z głowy. I on może protestować, że przecież mu się podoba picie, a właściwie to niewiele pije - ot tak dla zdrowia. To nieważne - rodzice częstokroć wiedzą lepiej, co jest dobre dla dziecka, niż ono same. Próba zestawienia klapsa z maltretowaniem współmałżonka jest manipulacją i ma jedynie zagrać na emocjach. Swoją drogą ilu jest rodziców, którzy realnie krzywdzą swoje dzieci swoją przerośniętą ambicją, realizacją swoich własnych marzeń? 8 latek który chodzi na kilka języków, naukę pływania, grania, itd, itp... Później takie osoby, gdy dorosną, często lądują u specjalisty, bo ciężko im się wyrwać spod presji realizacji pragnień rodziców, nie mogą zerwać pępowiny. Gdzie jest granica, między zapewnieniem swojemu dziecku jak najlepszego startu w dorosłym życiu (bo chyba nikt nie zaprzeczy, że jeśli dziecko nauczy się języka, albo dwóch - to będzie miało dobry start w dorosłość, przynajmniej w jakimś stopniu) a przerośniętą ambicją rodziców? Czy jedne zajęcia dodatkowe z języka obcego są w porządku, a dwa już nie? A może trzy? Czy z tego powodu mamy ustawowo zabronić rodzicom działań na rzecz rozwoju ich dziecka? No bo rzeczywiście ciężko znaleźć wyraźną granicę... na szali leży dobro człowieka przecież? A może wprowadzić obowiązek akceptacji przez kuratora każdych dodatkowych zajęć, każdego stanowiska rodziców odnośnie szkolnych wyników ich pociechy? To analogiczna sytuacja jak z klapsem.