Małgorzata Ostrowska-Królikowska: Inaczej wychowuję chłopców, a inaczej dziewczynki

A kiedy są dni wolne, jesteście razem, to macie jakieś wspólne rytuały rodzinne?

Ostatnio tak właśnie było, mieliśmy wolne dni i wszyscy spędzaliśmy je razem. To wtedy wiadomo, że u mamusi jest obiad. Duży. Muszę dużo nagotować, bo dużo zjadają (śmiech). Ale ja to lubię – pomyśleć, jak to zrobić, jak podać, żeby wszyscy byli zadowoleni, bo przecież każdy lubi co innego.

I jest wśród dzieci wegetarianin?

O matko! Nie, na szczęście (śmiech). Ale zdarza się i tak, że dostaję śniadanie na tacy, ostatnio przyniosła je Marcyśka: kawa, tost. To było miłe. Bo generalnie to ja robię rano śniadania, chyba że muszę wcześniej wyjść, wtedy mąż to ogarnia i poranek w domu dzieje się już poza mną. Kiedy jestem, to przygotowuję też kanapki i owoce do szkoły dla Marcysi. Bardzo dbam o to, aby nie jadła śmieciowego jedzenia, chipsów, pączków. Dziewczynki miały zresztą taki okres, że same przygotowywały sobie do szkoły sałatę w pudełeczku i sos w słoiczkach.

Co lubicie robić wspólnie?

Jeździć razem na rowerach po Zalesiu, kiedy zaczyna się wiosna. Uwielbiam te chwile, kiedy jesteśmy razem, pieczemy ciasto, gadamy. To najmilsze momenty. Lubię, jak dzieci uczestniczą we wszystkim, co robimy. To jest nauka życia.

Wracając do granic, jakie się stawia dzieciom – czy dla dorosłych dzieci, ale takich, które są nadal na utrzymaniu rodziców, bo uczą się, studiują, to też te granice są?

Antek i Jasiek są dorośli, więc sami podejmują decyzje i to są ich wybory, i ich odpowiedzialność. Ja się temu przyglądam, rozmawiamy o tym. Jeśli biorą na siebie pewne obowiązki, odpowiedzialność, to ich sprawa. Jeśli się sparzą, to sami wyciągają z tego wnioski. Mogę przy nich stać i wspierać, ale za rękę już ich nie prowadzę.

Odczuła Pani syndrom opuszczonego gniazda, gdy Antek się wyprowadził?

Czułam to  już wtedy, jak on świętował swoje 18 urodziny! Pamiętam, na urodzinach był tłum ludzi, a ja zdałam sobie sprawę, że mam już dorosłe dziecko. To było dla mnie dość mocne przeżycie, bo, w środku czuję, że chyba sama do tego jeszcze nie dorosłam. Wciąż nie czuję się dojrzałą kobietą, czasem kiedy pomyślę, że mam już dwudziestoletnie dzieci, to ogarnia mnie bez mała przerażenie, no bo ja przecież wcale się tak poważnie nie czuję (śmiech). Chyba to dzieci dają mi tak dużą dozę młodości i dzięki nim nie starzeję się szybko.

Bo one dają tę energię młodości?

Właśnie. Szczerze mówiąc, to ja jestem egoistyczną matką, bo wiele biorę z moich dzieci. One nigdy nie były i nie są dla mnie ciężarem, przeciwnie, są moimi ambasadorami w dorosłości. Bez nich nie wiedziałabym, jakie filmy się teraz ogląda, jakiej muzyki się słucha. Dzięki nim jestem ze wszystkim na bieżąco.

Nigdy Pani nie wierzyła w poradniki, które mówią o wychowaniu dzieci, do wszystkiego dochodziła sama. Co w tym dochodzeniu było najtrudniejsze?

Osiągnięcie harmonii i spokoju. Na przykład z jedzeniem: przygotowywałam to, co umiałam i co mi smakowało. Ale to nie zawsze smakowało innym. Trochę czasu mi zajęło, żeby się nauczyć przyglądać i rozumieć ludzi, z którymi żyję, żeby każdemu dogodzić.

Ale w tym nie ma egoizmu, jest otwartość i chęć poświęcenia się.

Ja to nazwę: przyglądanie się tym, z którymi się żyję. Bo każdy jest inny, co nie znaczy, że wszyscy mają być tacy, jak my. Każdy ma prawo mieć swoje własne myślenie, własne zdanie, upodobania, gusty. Kiedyś myślałam, że chciałabym, żeby Jasiu był architektem, bo on tak pięknie budował z klocków Lego. Rodzice czasem tak ustawiają dzieci. Ale w naszej rodzinie nic z tego nie wyszło (śmiech). Jasiek ma zdolności matematyczne i okazało się, że do komponowania bardzo mu się ta matematyka przydaje i ma możliwość rozwijania swojej pasji.

Jak Małogrzata Ostrowska-Królikowska radziła sobie, gdy pojawiały się trudności z dziećmi? CZYTAJ DALEJ